چه شد! چرا؟! چرا اینگونه شد؟
چرا نوزاد تو گرسنه شد
چه شد، چرا تشنه شد
کو کجاست مادری که کشته شد
چه شد چرا اینگونه شد
آه، ای خدا، چرا مادر او کشته شد؟
کی شیر دهد نوزادش را
پاره ی تن، طفش نازش را
آه، خدا دلم پاره شد
وقتی دیدم مادری بیگناه آواره شد
نوزاد، خود را کشاند سر بالین خونین مادرش
سینه اش را یافت، مکید شیر نداشته اش
گاه ناله میزد پاسخ نبود دوباره می مکید
گاه مرگ را میدید اما باز می مکید
اشک می ریخت با آب خشکیده ی بدنش
ناله میزد با صدای گرفته ی گلویش
آه ای خدا سینه ام گداخته شد
از تصویر نوزادی که بی دلیل کشته شد
دیشب در آغوش مادرش بود
در آغوش فرشته ی زمینی اش
مادر برایش لالایی می خواند
لالایی شیرین بود برای خواب کودکش
نمی دانست فردا چه خواهد شد
به کدامین گنه کشته خواهد شد
اینک به خاک و خون کشیده اند
مادر و نوزاد یگانه اش
من تاب و توان دیدنم نیست
چه خواهی کرد با کشندگان پیکرش
خدایا کاری کن، کاری که کاری کند
این ظلم و جنایت آشکار را تمام کند
منو خیلی گم کردی لای خودخواهیات
انگار اون من نبودم که می موندم باهات
تو منو گذاشتی رفتی مثل یک غنچه ی تنها
همه خندیدند به حالم به حال عاشق تنها
حالا من تو کنجی از غم، تک و تنهایی نشستم
تو بیا منو رها کن که همیشه من شکستم
من غروری که ندارم اونو پای تو شکستم
تو بیا ،تو بیا، من به پای تو نشستم
اگه تو یه روز بیایی حرفی از ظلمت نگویم
با اینکه ظلم کردی رفتی همیشه از عشق بگویم
تو ندیدی، نچشیدی، عشقی که من در تو دیدم
تو مرا هرگز ندیدی من درونت را می دیدم
ولی از سینه ی پاکت نور عاشقی می تابید
وقتی که نورت را دیدم، دیدم که به من می تابید
من و تو عاشق شدیم و روزگار اول قشنگ بود
ولی جنس هم نبودیم شاید این دلیل غم بود
همیشه فرار می کردم من از حس و حال امروز
که تو از من دور باشی من بسوزم هر روز
دل من آزرده خاطر شده از دلای مردم
اینا کورند نمی بینند جز تمنّای نفسانی
آنچه تصویر دارند فقط ترسیمیست عقلانی
روی خطی که کشیدند همیشه دارن می میرند
بیا از ترسیم آن ها دور بشیم، شاید ببینند
که میشه یکراست نرفت و، میشه دایره وار نچرخید
میشه یکجا ایستاد تا به لحظه ای جان بخشید
توی دنیای من، اگه من، خوشم با خوشی های من
توای نامحرم، تو برگرد تو ندانی احوال من
که فقط خنده دار است برایت حس و حال من
من برای تو چه مبهم، تو چه دور از رویای من
صاف میرم به سراغ صافی قلبم
می نشینم به رویایی که در آن همیشه غرقم
آتش می کشم به تمام آرزوهایم
فحش می دهم به تمام سادگی هایم
به اشک هایی که عاشقانه ریختم و ندیدی
به ابرهایی که باردار کردم و نباریدی
تمام جسم و روحم سست و آرام و مبهوت گشته
از بی وفایی و تازیانه های تو، فقط تو کبود گشته
چه فایده باز سخن گفتن که گوش شنوا نیست
چرا این هستی جز معمّایی مجهول نیست
من می رم به سوی رویاهای تنهایی ام
تو بمان با این معمّا و مردم نادان که ندانی ام