همه شادند مثل هر سال
مثل سال های سال های سال
بوی باران، اشک ابرها
چه سخاوتمند است دست بادها
همه گویند که بهار آید
خجسته باد که این روزگار، باز آید
صدای چلچله ها، آواز مرغ مینا
خبر می دهد از عطر گل یاس ها
کُنج من هنوز تاریک است
نوبهارم سال ها خزان است
دارم به لب لبخندی دروغین
تا نگویند چهره ی مهدی عبوس است
زلف من تارهای سفید دارد
قلب من سال هاست ترک دارد
در حسرت عشقی که جز مرگ
هیچ راهی به او وصال ندارد
چشم من به راه یک کبوتریست
که کلامی تکه کلامی از یار دارد
حضوری دارم نه در سرای خویش
در سرایی که سُکنای موقت دارم
در دیاری که پسران را می پرستند
حضور من مانع سیل عظیم است
وای بر این مردم که ننگینند
وای بر این گناهی که سنگین است
من نه خود بینم نه ره بین
بینم او را که جز او نیست بینم
شاد می شوم وقتی یادم می آید
که به زودی روح می شوم، بالم می آید
بهار من شاد باش، تو که شادی
شاد می شود روح من، وقت شادی
راستی خالق من دوستی دارم به نام خلّاق
که او نیز همچو من قلبی شکسته دارد
آیا مرا فراموش خواهی کرد؟
پس از این تکرار شمع مرا خاموش خواهی کرد؟
آیا سخنان گفته و ناگفته ام را پاک خواهی کرد؟
صدای دکلمه هایم را کم خواهی کرد؟
یاد مرا از خاطر خود پاک خواهی کرد؟
می ترسم دروغ گفته باشی که دوستم داری
سرکاری باشد جمله های تکراری
مهم نیست، قلب من هنوز می تپد
یک روز هم غنیمت است زندگی به عشق تو می ارزد
پایان هر روز دنیا روزهای تاریک من بود
پایان راهی که تکرار بعدی آن مرگ بود
نمی دانم چه می گویم خسته ام
بگذار بعد این تاریکی خواب مرگ من باشد
تو را آغوش می گیرم ولی آغوش تو سرده
تو چیزی نمی گویی اگرچه حس تو درده
تحمل اجباری، مرا خوش نیست تو را چه
اگر دوستم نداری با من بودن تو از چه
رهایم کن برو با آن که رویای تو بوده
من هم رویایی دارم اگرچه حس من مرده
عشق که زوری نمیشه وصلت ما بی فایده بود
برو سراغ آرزوهایت شاید این اصل قاعده بود
او که او را دوست دارم مرا دوست ندارد اما
خوشم با او می مانم با او تا ابد در رویا
باور دارم به روزی که دوباره روزها به کام ما خواهند چرخید
شاید این دنیا قسمت نباشد اما روزها دوباره خواهند چرخید
ای کاش می شد به گذشته بازگشت یا ماند در لحظه هایی که دوست داشتیم
مگر ما چه می خواستیم از روزگار جز لحظه هایی که همیشه دوست داشتیم
این چنین قسمت و تقدیر روا نیست ما فقط همدیگر را می خواستیم
عشق ما عشق پاکی بود که خدا را در آن می خواستیم
* * *
بازگردیم به گذشته به شبهای تا سحر نخفتن
به عاشقانه سخن گفتن اشک ریختن دعا کردن
به شوخی های الکی، خوب بود می گفتی بانمکی
به باهم بودن، بی هم بودن، دنیای الکی
به زندگیِ دورادور، زندگی من و تو از دور
به زنگ خطر، چشم های حسودِ روزگار کور
به اشک هایی که ریختیم پای مانیتورهای خسته
به دردهایی که نعره می کشید از قلب های خسته
من و تو چه عاشقانه شب را سحر می کردیم
با اینکه دور بودیم همیشه برای هم دعا می کردیم
یادش بخیر آن روزها، چه زود گذشت آن روزها
چه زجری داشت زندگی بعد از پایان آن روزها
که می نوشتم برایت، تو شعر می شدی به من
تو را می نوشتم، بو می کشیدم، تو گم می شدی در من
ما هرگز همدیگر را ندیدیم حتی لحظه های مرگمان
وقتی مرا بُردند به زور، تو ماندی پی دردمان
چه بی صدا مُردیم کسی ما را نشناخت
گویا که هرگز نبودیم به دنیایی می باخت
دنیا را دوست نداشتیم دنیا جای زشتی بود
آدم ها دروغ می گفتند، دنیا به کام بدان بود
کوچک مکانی می خواستیم با آب و نام خالی
فقط باهمدیگر باشیم این بود آرزوی باقی
اما نشد، دیگر دیر شد برای ما در این دنیا
کنون سر می کنم با خاطره هایت در رویا
یاس من، یاس من، من و تو شبیه هم بودیم
من خار داشتم اما گل یک گلخانه بودیم