برچسب دکلمه شعر مخمور - دکلمه ها

مخمور

من به تقاعد میان خود و این مردم می اندیشم
و به ازدحام مأیوس آبستن به غم
که چون ویروسی آلوده به تن دارند
من به فکر نقب های هر ذهن بیمار
که زیر سقف خانه هاشان چال می شود
من به حجوم دردآلود شعور منفی می اندیشم
و اینکه لاله های سرخ دوباره کجا خواهند روئید؟!
من به جایی در این نزدیکی و دور از مرگ
من به لبخندی دور از تردید
من به جاودانگی در کنار خدا می اندیشم
من به خود خود خودم می اندیشم
به منیت جدا شده از تن
و به پوچی استخوان هایی که خاک می شوند
و به حرف های عظیم کودکی می اندیشم
که آیه های عظیم خدا را فریاد می زند
و به وهمی در شعر
و انصراف از تحریر سادگی های تو
من به عصیان می اندیشم، به عصیان عارف تنها
در حیرتم کاینسان چگونه عشق خدا بر او فزونی گردد
من به شوخ طبعی حرف های زاهدی
که دنیا را تحقیر می کند
من به فضل تو، به چَشم خویش و به چهره ها می نگرم
به چهره های حَشر انسانی
من به ظهور نوری می اندیشم که روشنی بخشید روزی دلم را
و روشنی بخشد روزی جهان را
و به مخموری عاشق که خماری او از شراب نبود
بلکه از بی وفایی عشقی ناب
و سکوت و سکوت و سکوت
آری من به سکوت بغض آلود شهری پس از پایان می نگرم